آموزش کامل انواع تزریق ۲

محل تزریق:

​

الف-ناحیه پشت سرینی (دورسوگلوتئال) برروی ماهیچه‌های ضخیم باسن:

محل تزریق در این ماهیچه معمولاً قسمت فوقانی خارجی یا ربع فوقانی خارجی

باسن در حدود ۵-۸ سانتی متر پایین تر از کرست ایلیاک خواهد بود که به دو

روش مشخص می‌گردد.

یک لب باسن را با خطوط فرضی به چهار قسمت تقسیم کنید در این هنگام شما

با لمس کرست ایلیاک از انتخاب محل صحیح تزریق که به اندازه کافی بالا می‌باشد

مطمئن شده‌اید. انتخاب محل تزریق بدون لمس کرست ایلیاک روش مطمنی نخواهد بود.

این عضله در کودکان کم تر از ۲ سال به دلیل عدم تحرک کافی مکان مناسبی جهت

تزریق نمی‌باشد و احتمال آسیب به اعصاب سیاتیک این نواحی وجود دارد.

ب- ناحیه ونتروگلوتئال بر روی ماهیچه سرینی متوسط: برای تعیین محل تزریق

برروی این ماهیچه در بیمار می‌باید کف دست خود را بر روی تروکانتر بزرگ قراردهید

به طوری که انگشتان وی متوجه سر بیمار باشد. معمولاً دست راست برای ران

چپ به کار رفته و از دست چپ برای ران راست استفاده می‌شود. انگشت سبابه

بر روی بر جستگی فوقانی قدامی استخوان نشیمنگاهی قرار گرفته و انگشت میانی

دست به طرف عقب کشیده شود به طوری که لبه کرست ایلیوم را لمس کنید

سپس با انگشت خود به باسن آن فشار می‌آورد. محل تزریق در این حالت مرکز

مثلثی خواهد بود که با انگشت سبابه؛ میانی و لبه کرست ایلیاک تشکیل شده‌است.

این محل برای کودکان و بزرگسالان قابل استفاده می‌باشد. بیمارمی تواند در وضعیت

به پشت خوابیده قرارگیرد در این حالت بهتر است زانوها و لگن خم شده باشد تا ماهیچه

مربوطه شل شود حجم قابل تزریق ۱-۵ میلی لیتر می‌باشد.

ج- ماهیچه پهن داخلی (وستوس لترالیس)؛ ثلث این ماهیچه محل مناسبی برای تزریق

خواهد بود که با تقسیم فاصله بین تروکانتر بزرگ و برجستگی خارجی زانو به سه قسمت

و انتخاب ثلث میانی آن به دست می‌آید. این محل برای کودکان و بزرگسالان مورد استفاده

می‌باشد بیمار می‌تواند در وضعیت خوابیده به پشت یا نشسته قرار گیرد.

د- ماهیچه دالی: سطح خارجی این ماهیچه اغلب برای تزریق واکسن استفاده می‌شود.

تزریق روی باسن و دست ها رایجترین محل تزریق است.

تزریق داخل جلدی:

​

از تزریقات داخل جلدی (Intradermal) برای تست های آلرژیک , برخی از واکسیناسیونها و

نیز بررسی پاسخ سیستم ایمنی (anergy screen) استفاده می شود و معمولا سرنگهای

یک میلی لیتر مدرج (نظیر سرنگ توبرکولین) با سر سوزنهای نمره ۲۵ تا ۲۷ بکار برده می شود

و اکثرا در سطح فلکسور ساعد (حدود ۱۰ سانتیمتر پایینتر از شیار آرنج ) انجام می شود .

روش کار بدین ترتیب است که پوست محل با الکل پاک شده و سپس سوزن با زاویه ۱۵

درجه و به میزان ۲ تا ۳ میلیمتر داخل درم شده (شکل ۹-۲Cool و آنگاه دارو (معمولا ۰٫۱ میلی لیتر)

به آرامی تزریق می شود که به صورت یک عدس برآمده می شود . در پایان بدون ماساژ سوزن

خارج می شود و یک دایره به قطر یک سانتیمتر دور آن کشیده و ساعت و تاریخ تست نوشته می شود .

نکته – در تمامی تزریقاتی که سوزن به طور مایل وارد پوست می شود بایستی

سوراخ سر سوزن به طرف بالا باشد .

تزریق وریدی:

​

تزریق داخل وریدی یا تزریق وریدی (IV therapy) به تزریق سرم یا دارو به داخل ورید بیمار گفته می‌شود.

در مقایسه با سایر روش‌های تجویز دارو تزریق داخل وریدی ممکن است به دلایل زیر انجام گیرد: نیاز به

درمان سریع بیمار (مانند اورژانس‌ها)، عدم توانایی تجویز خوراکی مانند بیمار دارای تهوع شدید یا در کما،

تخریب دارو در اثر روشهای دیگر تجویز مانند اپی نفرین وریدی.

سرم درمانی:

​

سرم درمانی اصطلاحاً به تزریق مایعات (سرم) داخل ورید بیمار برای درمان گفته می‌شود.

اینکار در مواقع از دست دادن سریع مایعات مانند خونریزی، اسهال، استفراغ و سوختگی‌ها ضرورت

می‌یابد. البته از روش تزریق داخل وریدی گاه برای جایگزِینی آب و الکترولیت مورد نیاز انسان نیز

استفاده می‌شود مثلاً در انجام اعمال جراحی یا درمان افرادی که به دلایلی نمی‌توانند از راه دهان

غذا بخورند.

تزریق بصورت پانسیون مانند پانسیون مایع نخاعی  :

​

پونکسیون کمری:

پونکسیون نخاعی یا بذل‌نخاع[۱] (به انگلیسی: Lumbar puncture) یک روش نمونه‌برداری

از سی. اس. اف یا مایع مغزی-نخاعی از ستون فقرات کمری جهت بررسی می‌باشد.

موارد کاربرد:

مایع مغزی-نخاعی را می‌توان برای تشخیص انواع بیماری‌های نورولوژیکی مورد آزمایش

قرار داد مانند مشکوک شدن به عفونت پرده‌های مغزی (مانند مننژیت) یا التهاب مغز (انسفالیت)

یا سایر بیماری‌های مغزی از جمله خونریزی‌های خاص مغزی و بیماری‌های التهابی.

در برخی اوقات از این روش برای تزریق برخی داروها به فضاهای دور مغز و نخاع نیز استفاده

می‌شود. انجام LP یا گرفتن مایع مغزی-نخاعی در هر نوزاد شیرخوار یا کودکی که مشکوک

به عفونت مغزی یا پرده‌های مغز باشد اقدامی بسیار ضروری و فوری است که نباید به تأخیر

انداخته شود به عنوان مثال تمام شیرخوارانی که با تب و تشنج مراجعه می‌کنند یا علائمی مانند

از دست رفتن هوشیاری، ضعف ناگهانی عضلات، سفتی گردن دارند، مشکوک به مننژیت یا

عفونت و التهاب مغز تلقی می‌شوند.

روش کار:

​

روش معمول اندازه‌گیری فشار مایع مغزی نخاعی ساده‌است: ابتدا شخص دقیقاً به

حالت افقی بر یک پهلو می‌خوابد، به طوری که فشار مایع در کانال نخاعی با فشار

درون حفره جمجمه برابر شود. فرد را ممکن است به پهلو خوابانده یا به حالت نشسته

قرار دهند و معمولاً یک نفر دستیار ستون فقرات را خم می‌کند تا فضای بین مهره‌های

کمر از پشت باز شود. پس از ضدعفونی کردن و آماده‌سازی محل مورد نظر، سوزن

مناسبی را از لابلای دو مهره کمری عبور می‌دهند تا نوک سوزن وارد این فضای اطراف

نخاعی شود. در این حالت چند قطره از مایع نخاعی گرفته می‌شود و سپس سوزن

خارج شده و محل پانسمان می‌شود.

برای اندازه‌گیری فشار مایع نخاعی سوزن نخاعی را در انتهای تحتانی نخاع وارد

کانال نخاع کمری می‌کنند و آن را به یک لوله شیشه‌ای قائم وصل می‌نمایند که بالای

آن به هوا راه دارد. اجازه می‌دهند مایع تا هر اندازه که می‌تواند در لوله بالا رود. اگر

مایع ۱۳۶ میلی‌متر بالاتر از سطح سوزن برود، می‌گویند فشار آن ۱۳۶ میلی‌متر آب

است؛ از تقسیم این رقم بر جرم مخصوص جیوه یعنی ۱۳٫۶، فشاری معادل ۱۰ mmHg به دست می‌آید.

گرفتن مایع مغزی-نخاعی در صورتی که کلیه اصول مربوط به آن رعایت شده باشد

اقدامی تقریباً بی خطر به حساب می‌آید. شایع‌ترین عارضهٔ آن بروز سردرد است که

در بزرگسالان شایع تر از کودکان می‌باشد و با اندکی استراحت نیز بهبود می‌یابد. گرفتن

مایع مغزی-نخاعی در حین پونکسیون کمری می‌تواند سردرد شدیدی بعد از گرفتن مایع

ایجاد کند، زیرا کشش بر روی رگ‌ها و ریشه‌های عصبی باعث تحریک فیبرهای درد

می‌شود. درد را می‌توان با تزریق داخل تراشه‌ای محلول استریل سالین ایزوتونیک کاهش داد.

پونکسیون کمری برای شمارش سلول‌ها در مایع و اندازه‌گیری سطوح پروتئین و گلوکز

انجام می‌گیرد. این پارامترها به تنهایی ممکن است در تشخیص خونریزی ساب آراکنوئید

و عفونت‌های سیستم عصبی مرکزی (مانند مننژیت) بسیار سودمند و کمک کننده باشند.

به علاوه معاینه کشت CSF ممکن است میکروارگانیزم‌هایی را تولید کند که مسبب ایجاد

عفونت بوده‌اند. با استفاده از روش‌های پیچیده‌تر، از قبیل شناسایی باندهای الیگوکلونال،

می‌توان یک بیماری التهابی مداوم (مانند اسکلروز چندگانه یا ام اس) را شناسایی کرد.

سنجش بتا-۲-ترانسفرین بسیار خاص و حساس برای تشخیص، مانند نشت CSF می‌باشد.

وسایل تزریقـات :

سرنگ ها و سوزن های متنوعی وجود دارند، هر کدام برای تزریق حجم معینی از دارو به

یک بافت مخصوص طرح ریزی شده اند. پرستار باید تشخیص دهد که کدام سرنگ و سوزن بهتر مؤثر است.

سرنگ ها syrings:

​

سرنگ ها دارای یک قسمت استوانه ای و یک انتهای کوچک می باشد که سوزن به آن وصل

می شود داخل این قسمت استوانه ای plunger یا پیستون حرکت می کند. در بیشتر

بیمارستانها از سرنگ های Disposuble «پلاستیکی یکبار مصرف»استفاده می شود.

سرنگ های پلاستیکی یکبار مصرف ارزان بوده و پیستون آنها بخوبی قابل کنترل است.

سرنگ های شیشه ای گرانتر هستند و قبل از مصرف باید استریل شوند.

پرستار محلول را بوسیله آسپیره کردن داخل سرنگ می کند . به این صورت که پیستون

را بطرف بیرون کشید در حالی که سوزن متصل به آن داخل محلول مورد نظر است.

در موقع کشیدن محلول مورد نظر پرستار باید سرنگ را طوری دردست بگیرد که قسمت خارجی

سرنگ و دسته پیستون در دست او باشد  .برای رعایت استریلیته پرستار باید از هرگونه برخورد

احتمالی نوک سرنگ به سوزن یا قسمت داخلی سرنگ و تنه پیستون با هر نوع جسم غیر استریل

جلوگیری کند.

سرنگ ها در اندازه های مختلف که ظرفیت های ۱سی سی تا۵ سی سی رادارند.

استفاده از سرنگ های بزرگتر از ۵سی سی غیر متداول تر است. سرنگ های ۲تا۳

میلی لیتری برای تزریق عضلانی وزیر جلدی مورد نیاز است. سرنگ های بزرگتر

موجب ناراحتی بیمار میگردد.

میکرودرپ برای تزریق مثلا پنی سیلین کریستال بکار برده می شود و بجای

آن در سرنگها۲۰cc  تا۵۰ccاستفاده می شود.

سرنگ های هیپودرمیک ۵/۲تا۳ میلی لیتری معمولا بصورت بسته بندی با سوزن متصل

به آن موجود هستند گاهی اوقات ممکن است پرستار بر حسب احتیاج شماره سوزن

را عوض کند. سرنگ های هیپودرمیک دو نوع مقیاس اندازه گیری در طول سرنگ دارند.

یکیاز این مقیاس ها بر حسب «minims» و دیگری بر حسب میلی لیتر است. هر

میلی لیتر نیزبه ده قسمت تقسیم می شود.

سرنگ های انسولین یک میلی لیتر را در خود جای می دهند و به واحدهایی درجه بندی

می شوند بیشتر سرنگ های انسولین صد واحدی «۱۰۰ـU» هستند که برای استفاده

از صد واحد انسولین هستند. هر میلی لیتر از محلول محتوی ۱۰۰واحد انسولین است.

همین طور سرنگ های ۴۰ واحدی «۴۰ـ U» و «۸۰ـU» برای انسولین ها با این غلظت ها وجود دارد.

«قسمت های مختلف سرنگ و سوزن»

سرنگ های توبرکولین یک استوانه باریک دارند که سوزن کوچکی به آن وصل است .

این سرنگ ها به   و   میلی لیتر درجه بندی میشوند و ظرفیت آنها ۱سی سی است،

پرستار این سرنگ ها را برای استفاده از مقادیر کم از داروهای غلیظ بکار میرود: مثل

برای انجام تست های داخل جلدی  استفاده می شود سرنگ توبرکولین همچنین برای

آماده کردن مقادیر کمی از محلول موردنظر برای کودکان و نوجوانان بکار میرود. از سرنگ های

بزرگ برای تزریق داروهای داخل وریدی، یا اضافه کردن مواد دارویی به محلولهای تزریقی

و همچنین برای شستشوی زخم ها یا درناژ لوله ها استفاده می کنند.

زخم معده (زخم دوازدهه) (Peptic ulcer disease)

زخم معده یا اولسر پپتیک  به معنی نوعی آسیب خوش‌خیم به مخاط و زیرمخاط

دستگاه گوارش می‌باشد. معمولاً بین ترشح اسید معده و این آسیب ارتباط وجود دارد

ولی امروزه عامل اصلی این زخم‌ها را وجود و تکثیر باکتری هلیکوباکتر پیلوری می‌دانند

که از راه‌های مختلفی از جمله آسیب به لایه محافظ مخاط معده موجب ایجاد زخم

معده می‌شود از این‌رو درمان اصلی یک درمان آنتی‌بیوتیکی است. احتمال شیوع

این بیماری ۶ تا ۱۵ درصد است.

​

بسته به محل آسیب مخاطی ما زخم معده یا دوازدهه را داریم. زخم معده اغلب همراه

با زخم دوازدهه است و درمردان سیگاری، میانسال یا مسن، با گروه خونی O وپراسترس

بیشتر دیده می‌شود. زخمهای معده با سرعت کمتری از زخم اثنی عشر التیام می‌یابند،

بیشتر احتمال بدخیمی دارند و اغلب همراه با التهاب معده (گاستریت) هستند.

علایم بیماری درد ناحیه فوقانی شکم (اپی گاستر) و سوزش سردل، سوء هاضمه و وجود

خون در مدفوع می‌باشد. معمولاً درد مدت کوتاهی پس از مصرف غذا یا در زمان گرسنگی

ایجاد می‌شود. عکس رادیوگرافی پس از بلع باریم و آندوسکوپی در تشخیص ممکن است

مفید باشد. اکثر زخمها کوچک هستند (با قطر کمتر از ۲ سانتیمتر). پراکندگی زخمهای

پپتیک معده معمولاً در آنتر (ابتدای معده) است.

درمان

زخم معده بدون درمان تمایل به عود دارد. درخصوص رژیم غذایی سختگیری کمتر از گذشته‌است

و بیشتر تأکید بر عدم مصرف مواد اسیدی و ترش، مواد داغ و سوزاننده، ترشیجات، ادویه تند، الکل،

نوشابه‌های گازدار می‌باشد. همچنین درخصوص مصرف برخی داروها به خصوص داروهای ضد

التهاب غیر استروئیدی و کورتون باید احتیاط کرد. داروهای آنتی اسید مانند هیدروکسید منیزیوم

و آلومینیوم، بلوک‌کننده ترشح اسید مانند امپرازول، بلوک‌کننده گیرنده نوع دو هیستامین مانند

رانیتیدین، سایمتدین و داروهایی مانند سوکرالفیت و بیسموت در درمان زخم معده به کار می‌رود.

ترک سیگار و الکل توصیه می‌شود. از عوارض زخم معده خونریزی گوارشی (GIB)،سوراخ شدن

معده و راه یافتن اسید و ترشحات به حفره صفاق، انسداد گوارشی و بروز بدخیمی (سرطان معده)

در زمینه زخم است. به ندرت جراحی ضروری است. ترک سیگار ضروری است.

امروزه جراحی به ندرت لازم است و فقط در درمان عوارض زخم پپتیک مانند تنگی پیلور و زخمهای

کاملاً مقاوم به درمان دارویی مطرح می‌شود. عوارض خطرناک بیماری سوراخ شدن دوازدهه،

خون‌ریزی گوارشی و انسداد گوارشی است.

زایمان زودرس (Preterm birth)

زایمان زودرس در انسان به تولد نوزاد پیش از هفته ۳۷ام بارداری گفته می‌شود.

علت زایمان زودرس در اغلب موارد ناشناخته است.

نوزادان زودرس عموماً در معرض خطر ناتوانی در رشد ذهنی و جسمی هستند.

امروزه پیشرفتهای بسیاری در ارتباط با مراقبت از نوزادان نارس صورت گرفته ‌است

ولی از میزان شیوع زایمان زودرس کاسته نشده‌است. زایمان زودرس از مهمترین

عوامل مرگ ومیر نوزادان در سطح جهان می‌باشد.

​

نوزاد نارس

اگر به هر دلیلی زایمان بین هفته‌های ۲۰ تا ۳۷ انجام شود نوزاد نارس خواهد بود.

زایمان زودرس و نارسی نوزاد یکی از شایع‌ترین علل مرگ‌های نوزادی است. به‌طور

متوسط سالانه ۱۵ میلیون نوزاد به صورت نارس متولد می‌شوند که از این میزان ۶۰

 درصد آنها از آفریقای جنوبی و آسیا است. همچنین هرسال نزدیک به یک میلیون از

نوزادان نارس جان خود را از دست می‌دهند. برخی از نوزادانی که زنده می‌مانند نیز

در تمام طول عمر خود با مشکلات و بیماری‌های فیزیکی، اختلالات ذهنی مربوط به

یادگیری و سایر ناتوانی‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند. حدوداً سه چهارم نوزادان نارس

که اقدامات پزشکی مناسبی را در دریافت می‌کنند زنده مانده و سلامتی خود را بدست

می‌آورند. درکشورهای توسعه یافته از طریق انجام اقدامات پزشکی ویژه برای نوزادان نارس

 ۹ نوزاد از هر ۱۰ نوزاد نارس می‌توانند نجات پیدا کنند.

علت

بیشتر زایمان‌های زودرس به صورت خود بخودی رخ می‌دهند، اما تعدادی از آنها نیز در نتیجه

القای زایمان یا خارج کردن نوزاد پیش از موعد و به روش سزارین است که علت آن می‌تواند

ابتلای مادر به انواع بیماری‌ها یا حتی عوارض بارداری نظیر پره اکلامپسی باشد که به علت

خطرات سلامتی که ممکن است جان مادر و حتی نوزاد را تهدید کند. از جمله علت‌های

زایمان زودرس می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• مصرف سیگار

• مصرف الکل

• بارداری دو یا چندقلویی

• فشار خون بالا

• دیابت

• انواع عفونت‌ها

بارداری در سنین بالا است.

مشخصات ظاهری نوزادان نارس

باتوجه به آنکه نوزادان نارس مراحل تکامل در رحم مادر را به‌ طور کامل پشت سر نگذاشته‌اند،

چربی زیر پوستی در آنها بسیارکم بوده یا تشکیل نشده‌است، از این رو پوست آنها به رنگ

صورتی (کم رنگ یا پرنگ) بوده که معمولاً عروق خونی از ورای آن قابل مشاهده است.خطوط و

چین‌های پوستی درکف دست‌ها و پاها و نیز بر روی کیسه بیضه ایجاد نشده یا بسیار کم است.

همچنین برخی از رفلکس‌ها همانند چنگ زدن و چرخیدن به سمت منبع شیر در آنها شکل نگرفته‌است.

خوراک

شیر مادربهترین غذا برای نوزاد نارس است زیرا آنتی‌بادی‌های موجود در شیر مادر به بدن نوزاد

وارد شده و او را در برابر بسیاری از بیماری‌ها ایمن خواهد کرد. حتی اگر نوزاد توانایی کافی

برای مکیدن پستان مادر نداشته باشد، می‌توان شیر را دوشید و با کمک یک سرنگ استریل

یا لوله‌های مخصوص به نوزاد داد.

مراقبت‌ها

تا زمانی که این نوزادان نتوانند درجه حرارت بدن‌شان را حفظ کنند، در انکیباتور (تخت‌های مخصوصی

برای گرم نگهداشتن، اکسیژن‌رسانی) تحت مراقبت قرارمی‌گیرند. نوزادان نارسی که به واحد

مراقبت‌های ویژه نوزادان (NICU) منتقل می‌شوند بسیار دقیق از لحاظ عفونت و تنفس و ضربان قلب

تحت مراقبت قرار می‌گیرند. با توجه به این که این نوزادان دوره بارداری را به‌طور کامل پشت سر نگذاشته‌اند،

بدن آنها هنوز برای زندگی در محیط خارج از رحم به طور کامل آماده نشده است به این ترتیب از همان

لحظات ابتدایی تولد برای حیات به کمک‌های ویژه ای نیاز دارند. برای مثال دستگاه تنفس این نوزادان

هنوز به ‌طورکامل تکامل نیافته‌است و به همین دلیل بیشتر نوزادان نارس دچار زجر تنفسی بوده و

ممکن است مدتی در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان بستری شوند.

خشکی و یخ زدگی شانه و درمان آن با فیزیوتراپی و ورزش

درمان خشکی و یخ زدگی شانه(شانه یخ زده) با فیزیوتراپی و ورزش

شانه یخ زده  یا “چسبندگی کپسول شانه” عارضه‌ای است که درد ،بی حرکتی و

خشکی مفصل شانه مشخصه اصلی آن به شمار می‌رود. علایم خشکی شانه،

درد و بی حرکتی  معمولاً به تدریج شروع، به مرور زمان تشدید و در نهایت عموماً

ظرف یک تا سه سال برطرف می‌شود.. شانه یخ زده حدود ۲ درصد افراد جامعه را

درگیر می‌کند. و معمولاً در سنین ۴۰ تا ۶۰ سالگی خود را نشان می‌دهد. این بیماری

در میان زنان شایع‌تر است.

​

مراحل

در شانه یخ‌زده و خشکی شانه ، کپسول شانه ضخیم‌تر و تنگ‌تر می‌شود. رشته‌های

سخت موجود در این بافت سخت‌تر می‌گردند. در بسیاری از موارد مایع مفصلی کاهش

می‌یابد. در این شرایط شما قادر نخواهید بود – چه به‌تنهایی و چه با کمک دیگران- شانه

خود را حرکت دهید. این بیماری معمولاً در سه مرحله پیشرفت می‌کنند.

 شروع انجماد

در مرحله شروع انجماد به‌تدریج یک درد فزاینده‌ای را تجربه خواهید کرد. همچنان که درد شما

بیشتر می‌شود، دامنه حرکتی شانه شما نیز کاهش می‌یابد. مرحله شروع انجماد معمولاً

بین ۶ هفته تا ۹ ماه طول می‌کشد.

مرحله انجماد

ممکن است در طی این مرحله درد بهبود پیدا کنند اما سفتی شانه‌ها باقی می‌ماند.

در طی ۴ الی ۶ ماهه مرحله انجامد، انجام فعالیت‌های روزمره بسیار سخت خواهد بود.

مرحله ذوب

در مرحله ذوب حرکت شانه به آرامی بهبود پیدا می‌کند. بازگشت کامل یا بهبود نسبی

دامنه حرکتی شانه‌ها معمولاً شش ماه تا دو سال طول می‌کشد.

در شانه یخ‌زده، بافت نرم کپسول شانه، ضخیم، سفت و ملتهب می‌شود.

​

علت‌ها و دلایل شانه یخ‌زده

علل شانه یخ‌زده  به طور کامل شناخته شده نیست. هیچ رابطه مشخصی با شغل

فرد ندارد. برخی از فاکتورها ابتلا به شانه یخ‌زده را افزایش می‌دهند:

• دیابت:شانه یخ‌زده در افراد دیابتی بیشتر رخ می‌دهد ممکن است. ۱۰ تا ۲۰ درصد
• افراد مبتلا به دیابت، دچار این بیماری شوند. مکانیسم اثر آن هنوز شناخته شده نیست.
• بیماری‌های دیگر: برخی از مشکلات پزشکی دیگر را با شانه یخ‌زده مرتبط دانسته‌اند،
• از جمله: کم‌کاری تیروئید، پرکاری تیروئید، بیماری پارکینسون، و بیماری‌های قلبی.
• بی‌تحرکی: بی‌تحرک ماندن شانه پس از یک دوره زمانی (به دلیل عواملی همچون:
• عمل جراحی، شکستگی یا آسیب‌های دیگر) احتمال بروز شانه یخ‌زده را افزایش می‌دهد.
• برای جلوگیری از شانه یخ‌زده بلافاصله پس از آسیب یا جراحی بیمار باید شانه خود را به
• میزانی که پزشکان تجویز می‌کنند حرکت دهد.

علائم بیماری شانه یخ‌زده

معمولاً درد شانه یخ‌زده  آزاردهنده و شدید است.  معمولاً در طول دوره بیماری و زمانی

که دست خود را حرکت می‌دهید بدتر می‌شود. معمولاً درد در ناحیه بیرونی شانه و گاهی

اوقات در بازو  واقع می‌شود.

معاینات پزشکی

معاینات فیزیکی

پس از بیان سوابق پزشکی و علائم، متخصص فیزیوتراپی شانه شما را معاینه می‌کند.

ممکن است متخصص فیزیوتراپی با دقت و مهارت بالا، شانه‌های شما را در جهت‌های خاصی

حرکت دهد تا دردناک بودن ناحیه و محدودیت‌های حرکتی شانه را مشخص کند. هنگامی که

شخص دیگری شانه شما را به حرکت درآورد، به آن “دامنه حرکتی منفعل” می‌گویند. سپس

از شما می‌خواهد خودتان شانه‌هایتان را حرکت دهید تا ” دامنه حرکتی فعال”  شما را نیز بررسی نماید.

افراد مبتلا به شانه یخ‌زده هم به صورت فعال و هم به صورت منفعل، دامنه حرکتی‌شان محدود می‌شود.

درمان

درمان شانه یخ‌زده معمولاً نیاز به جراحی ندارد و بسته به شرایط، درمان با آموزش تمرینات

خاص آغاز می‌شود. اغلب برای تسکین درد و التهاب، از داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی

(NSAIDs) استفاده می‌شود. ممکن است برای افرادی که قادر به تحمل داروهای (NSAIDs)

نمی‌باشند و یا دردشان شدید است، داروهای تخدیری نیز تجویز شود. بااین‌حال، درمان اصلی،

فیزیوتراپی است. بی‌درنگ پس از تشخیص بیماری، متخصص فیزیوتراپی با تمرکز بر تمرینات

کششی و تقویتی آغاز می‌شود.  این تمرین‌ها در ابتدا توسط و یا تحت نظارت یک متخصص

فیزیوتراپی انجام می‌شود. اما پس از مدتی با نظارت فیزیوتراپ، افراد خودشان نیز می‌توانند

آن‌ها را انجام دهند. ممکن است روش‌های دیگر مانند استفاده از یخ، گرما و امواج اولتراسونیک

نیز مورد استفاده قرار گیرد تا درد کاهش یابد.

استفاده از آتل‌ها و یا سایر ابزارهای ثابت کننده شانه توصیه نمی‌شود. درست است که حرکت

باعث ایجاد درد می‌شود، اما حرکت مفصل هرچند هم محدود باشد، باعث بهتر شدن روند درمان می‌شود.

ورزش‌هایی برای کاهش درد و التهاب در سندروم شانه یخ‌زده

برخی از تمرینات خاص به بازگرداندن دامنه حرکتی شانه کمک خواهند کرد. ممکن است این تمرین‌ها

تحت نظارت یک فیزیوتراپیست و یا در خانه انجام شوند. درمان شامل تمرینات کششی و یا سایر تمرینات

افزایش دهنده دامنه حرکتی می‌باشد. گاهی اوقات برای کمک به شل شدن شانه‌ها، قبل از تمرینات

کششی می‌توان شانه را گرم نمود. هر تمرین ورزش کتف را به طور منظم ۱ تا ۲ بار در روز انجام دهید

و جهت بهتر انجام دادن تمرین‌ها، قبل از شروع دوش آب گرم بگیرید یا از یک بطری مملو از آب داغ استفاده کنید.

احساس کشش یا درد خفیف در طول انجام ورزش تقویت عضلات شانه طبیعی است، اما چنانچه درد

شدید بود یا بیشتر از ۳۰ دقیقه طول کشید، انجام تمرین توصیه نمی‌شود. تمرین‌ها را به یک باره قطع

نکنید، بلکه به تدریج تعداد دفعات انجام تمرین‌ها را کاهش و وقفه بین دو نوبت را افزایش دهید.

در زیر نمونه‌هایی از تمرینات توصیه شده برای درمان شانه یخ‌زده آورده شده است:

۱- پاندول

در تصویر انجام این وررزش برای درد شانه را برای شانه چپ مشاهده می‌کنید. برای شروع رو به جلو

خم شوید و دست را روی تکیه گاه بگذارید. بگذارید دست در کنار بدن تاب بخورد.

حرکت دست در ابتدا رو به جلو و عقب است. سپس دست را در دو جهت ساعتگرد و پادساعتگرد به

صورت دورانی تاب دهید.هر حرکت را ۵ تا ۱۰ بار تکرار کنید.

​

۲- چرخش رو به بیرون

بنشینید و شیئی مانند عصا، وردنه یا چتر را در دست بگیرید. آرنج را در تمام مدت کنار بدن نگه دارید.

با بازوی سالم شیء را رو به جلو فشار دهید تا بازوی دردناک بچرخد و از حالت میانی خارج شود،

این حرکت را در حالت خوابیده نیز می‌توان انجام داد. اجازه ندهید بدن برای جبران این حرکت بچرخد.

این حرکت ورزش درد کتف را ۵ تا ۱۰ بار تکرار کنید.

​

۳- بردن بازو بالای سر

به پشت دراز بکشید. (تصویر انجام حرکت را برای شانه چپ نشان می‌دهد.) با دست سالم بازوی

دردناک را از مچ بگیرید و به بالا ببرید. قوس کمر را افزایش ندهید و کمر را رو به بالا نبرید. می‌توانید

آرنج را از ابتدا خم کنید. این حرکت را ۵ تا ۱۰ بار تکرار کنید.

​

۴- چرخش رو به بیرون/ بردن بازو بالای سر

به پشت دراز بکشید، زانوها را خم کنید و کف پاها را صاف روی زمین بگذارید.دست‌ها را پشت گردن

یا سر ببرید، به گونه‌ای که آرنج‌ها رو به سقف قرار گیرند. بگذارید آرنج‌ها پایین بیایند.این حرکت را ۵ تا ۱۰ بار تکرار کنید.

​

۵– چرخش به سمت خارج – کشش غیرفعال. 

در میان چهارچوب در قرار بگیرید. بازوی آسیب دیده خود را ۹۰ درجه خم کنید تا به چهارچوب برسد.

دست خود را ثابت در محل نگه‌داشته و بدن خود را همان‌طور که در تصویر نشان داده‌شده است،

بچرخانید. به مدت ۳۰ ثانیه این وضعیت را نگه‌دارید. مقداری استراحت کرده و سپس حرکت را تکرار نمایید.

​

۶- بالابردن دست با قرقره وطناب(نشسته یا ایستاده)

از یک قرقره استفاده کنید یا حلقه‌ای را در ارتفاع بالا ثابت کنید. قرقره یا طناب از میان حلقه رد شده

را با دست سالم پایین بکشید تا دست و بازوی دردناک رو به بالا حرکت کند. این حرکت را ۱۰ بار تکرار کنید.

نکته: بهترین روش انجام تمرین این است که قرقره را پشت بدن ثابت کنید.

​

۷- کشش پشت شانه

دست دردناک را از عرض بدن رد کنید و به سمت شانه دیگر ببرید.(در تصویر انجام حرکت روی شانه

چپ نشان داده شده است) آرنج را با دست سالم بکشید تا  کشش ملایمی را احساس کنید.

می‌توانید با انجام این حرکت در حالت خوابیده به پشت میزان کشش را افزایش دهید.

این حرکت را ۵ بار تکرار کنید، و هر بار ۲۰ ثانیه در حالت کشش بمانید.

​

۸- بردن دست پشت بدن

در فیزیوتراپی بایستید و دست‌ها را کنار بدن نگه دارید. مچ دست دردناک را با دست سالم بگیرید.

دست را به آرامی به سمت باسن طرف مخالف بکشید.بازو را پشت بدن ببرید.

برای دشوار کردن این حرکت می‌توانید، مانند تصویر از حوله استفاده کنید.این حرکت را ۵ بار تکرار کنید.

به خاطر داشته باشید که این تمرین غالباً آخرین حرکتی است که تجویز می‌شود،

بنابراین اگر انجام آن را دردناک یافتید، به خود فشار نیاورید.

​

آپاندیسیت (Appendicitis) چیست و چه نقشی در بدن دارد؟

آپاندیسیت به معنای التهاب آپاندیس است. آپاندیس یک کیسه کوچکی می باشد

که انگشتی شکل که در قسمت پایین شکم واقع و به روده بزرگ متصل می شود

که نام دیگر آپاندیس را سکته قلبی نامیده اند.

نشانه ها و علائم آپاندیسیت شامل موارد زیر می باشد:

·تب

·تورم شکم

·نفخ شکم

·سوء هاضمه

·یبوست یا اسهال

· حالت تهوع و استفراغ

·از دست دادن اشتها

·درد ناگهانی که در سمت راست شکم

کارکرد آپاندیس در بدن چیست؟

​

آپاندیس چیست؟

ماهیچه های دستگاه گوارش همراه با هورمون ها و آنزینم ها که سیستم

تولید می کند اجازه می دهد دستگاه گوارش خود را برای تجزیه و ساخت مواد

غذایی بکار ببریم که به طور مستقیم به هضم غذا کمک نمی کند. عملکرد آپاندیس

در بدن هنوز مشخص نشده است و به نظر نمی رسد که برداشتن این ارگان

در بدن باعث ایجاد پیامدی های منفی بهداشتی شود.

چه عواملی موجب ایجاد آپاندیسیت می شود؟

آپاندیسیت هنگامی اتفاق می دهد که آپاندیس مسدود شود، اغلب این گرفتگی

توسط مدفوع، جسم خارجی یا سرطان رخ می دهد. جالب است بدانید که آپاندیس

در پاسخ به هر گونه عفونت در بدن متورم می شود به همین دلیل انسداد در

آپاندیس ممکن است از طریق عفونت ایجاد شود.

آپاندیسیت می تواند بیش از یک علت داشته باشد یا در بسیاری از موارد علت آن مشخص نباشد.

 عوامل احتمالی که باعث آپاندیسیت می شود عبارتند از:

·انسداد باز شدن داخل آپاندیس

·بافت بزرگ شده در دیواره آپاندیس، ناشی از عفونت در دستگاه گوارش یا جاهای دیگر در بدن

​

چه عواملی موجب ایجاد آپاندیسیت می شود

·بیماری در روده التهابی

·مدفوع و انگل که می تواند لومن آپاندیس خود را آلوده کند.

·تورم در شکم

چگونه می توان آپاندیس را تشخیص داد؟

تشخیص آپاندیس می تواند مشکل باشد علائم آپاندیس اغلب مبهم و یا بسیار شبیه به

بیماری های دیگر، از جمله مشکلات کیسه صفرا، عفونت مثانه یا عفونت ادراری، بیماری کرون،

گاستریت، عفونت روده و مشکلات تخمدان است.

معمولا آزمایشاتی برای تشخیص آپاندیس استفاده می شود از جمله:

·        معاینه شکم برای تشخیص التهاب

·        آزمایش ادرار برای پیشگیری از عفونت در مجاری ادرار

·        آزمایش خون برای نشان دادن اینکه بدن می تواند با عفونت مبارزه کند یا خیر

·        معاینه از طریق سی تی اسکن یا سونوگرافی

هومینو با داشتن کادری مجرب امکان ارائه تمامی خدمات پرستاری را برای شما فراهم آورده و

توانایی مراقبت از بیمار در منزل، تجهیزات بیمار در بستر، نگهداری سالمند و… را برای شما میسر

می سازد. جهت کسب اطلاعات بیشتر با مشاورین مجرب تماس به عمل آورید.